Κάνε κάτι Πρόεδρε, πριν είναι αργά. Η “ομάδα” μοιάζει σαν ένα τσούρμο γεροντοεφήβων που ορμάνε όλοι μαζί στη μπάλα με στραβοκλωτσιές. Τρέχουν-τρέχουν, δεν βλέπουν δίχτυα.

Αν με αμφίσημη γλώσσα λες στον καθένα ό,τι θέλει να ακούσει· αν δηλαδή φουσκώνεις μια λαϊκίστικη πολυσυλλεκτικότητα έχεις δυο – τρεις επιλογές για να μην ανατιναχτείς στον αέρα από τις εσωτερικές της αντιθέσεις:
Ή σκηνοθετείς έναν υψηλού ρίσκου συνεχή πολωτικό πόλεμο με φανταστικούς ή πραγματικούς εχθρούς, εξωτερικούς ή εσωτερικούς(φως – σκοτάδι)
Ή καβάλα στο κύμα των αντιφατικών προσδοκιών το ξεφουσκώνεις σταδιακά και υιοθετείς μια ντε φάκτο στρατηγική που ανασχηματίζει την πολυσυλλεκτικότητά σου σε προγραμματική
Ή εφευρίσκεις κάποιον ευφυή συνδυασμό τους

Μην ξεγελαστείς με την εύκολη, γρήγορη κατεβασιά. Ο Ναπολέων έκανε τη μεγαλύτερη στην ιστορία. Τον άφησαν να προχωρήσει μέχρι τη Μόσχα. Την πήρε, δεν ήξερε τι να την κάνει. Νίκησε, δεν νίκησε ούτε ο ίδιος δεν το’ χε καταλάβει. “Η Μόσχα είναι σαν το σφουγγάρι που θα τον στραγγίξει” είπε ο γερο στραγηγός Κατούλοζ. Μην το ξεχνάς: καθένας και η “Μόσχα” του.

Όταν πέφτει το βαθύ σκοτάδι όλες οι επιλογές φαίνονται μαύρες

Τίποτα δε δουλεύει όπως το προσδοκούσες και το σχεδίαζες.