Οι περιστάσεις και η εμμονή του σε μια παθιασμένη αυτοδιδακτική μέθοδο καθώς και ευρύτερες κοινωνικές και υπαρξιακές ανάγκες τον οδήγησαν από τη νεότητά του σ’ ένα διανοητικό σταυροδρόμι, στο σημείο συνάντησης διαφορετικών κλάδων της γνώσης, σε μια διαρκή προσπάθεια να πέσουν τα τείχη ανάμεσά τους.

Κυριότερα έργα του είναι:

Πριν σβήσουν τα φώτα (Αυτοβιογραφία – 2022), Μαύρο Φως (2021), Μπλε λουλούδι – αναμνήσεις από το 2048 (2020), Αγάπη Μέδουσας – ιστορική προδοσία γραμμένη στο κύμα (2019), Νύχτα με πέντε φεγγάρια (2018), Σαλός Θεού – Ο Μυστικός Μίκης (2017), Δύο μόνο Δάκρυα (2016), Ταξίδι Μέλιτος (2015), Μαύρο Κουτί – Αφορισμοί περί ηγεσίας και στρατηγικής (2015), Αλλέγκρα (2014), Ο κόκκινος κάβουρας (2013), Όπλων Κρίσις (2012), Έτσι κάνουν όλες (2011), Η Έβδομη Αίσθηση – troika Μοίρα (2010), Ε! Πρόεδρε (2009), Λευκό Κοτσύφι, blue tree, Μαύρο Καράβι (2008), Θηλυκό Πόκερ (2006), Ζητούνται Αλχημιστές (2005), Βαμπίρ και κανίβαλοι – Το ρίσκο μιας νέας σύγκρουσης των γενεών (2004), Τάνγκο του Τσε – Από την Τάνια στην Τίνα (αφήγημα για την παγκοσμιοποίηση στον 21ο αιώνα, 2002), Η γυναίκα της όγδοης μέρας (Μυστικός έρως – Απόκρυφος βίος) (μυθιστόρημα, 2001), Μν (γυναικείο αντιμυθιστόρημα, 1999), Το χαμένο μπλουζ (μυθιστόρημα, 1997), Ο Μυστικός Νοέμβρης (μυθιστόρημα, 1996), Ο σωσίας και οι δαίμονες του πάθους (1995), The Dream – Σκιές στην Αθήνα (1994).
Παλαιότερα πολιτικά και ιδεολογικά έργα του είναι: ΜΕΤΑ (Νέα Σύνορα, 1992), Ο σοσιαλισμός στο κατώφλι του 2000 (Σύγχρονη Εποχή, 1983), Σοσιαλιστική αυτοδιαχείριση και γραφειοκρατία (Σύγχρονη Εποχή, 1982), Προβλήματα του Κράτους (Σύγχρονη Εποχή, 1979).
Συμμετείχε επίσης σε μια σειρά συλλογικά έργα.
Κύκλοι και εποχές: από την αυτοδιαχείριση και το ΜΕΤΑ στο Ταξίδι Μέλιτος και το Σαλός Θεού
Το έργο του εξελίσσεται κατά κύκλους.
Στον πρώτο κύκλο κυριαρχούσε η κριτική, ανοιχτή μαρξική σκέψη για μια δημοκρατική, αυτοδιαχειριστική Αριστερά δεσμευμένη από την προειδοποίηση – πολιτική διαθήκη – του Μάρξ ενάντια στην κρατικίστικη και γραφειοκρατική δεισιδαιμονία.
Στο δεύτερο κύκλο σταθμός υπήρξε το ΜΕΤΑ για το ιστορικό παγκόσμιο ‘89 της κατάρρευσης του “υπαρκτού σοσιαλισμού” που ανέδειξε την ανάγκη της συνάντησης – ανασύνθεσης της ανανεωτικής μετακομμουνιστικής Αριστεράς με τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, της οικολογίας και της ευρύτερης κεντροαριστεράς προς ένα νέο κοινωνικό-πολιτικό συνασπισμό – “αστερισμό” με ποικίλες πιθανές μορφές του στο μέλλον. Η ιδεολογική και πολιτική αυτή πρόταση δεν έγινε τότε κατανοητή από την ιστορική αριστερά (ΚΚΕ – Συνασπισμός), προκάλεσε τη διαγραφή του και παρέμεινε εκτός της καθιερωμένης πολιτικής για δώδεκα χρόνια ως ανέστιος, ανέντακτος Αριστερός, μια ιδιότητα πιο αντιπροσωπευτική της πραγματικής του πολιτικής προσωπικότητας.
Στον τρίτο κύκλο κυριαρχούν τα μυθιστορήματα με έντονο υπαρξιακό, φιλοσοφικό και ψυχαναλυτικό χρώμα. Το Χαμένο Μπλουζ ήταν το πιο βιωματικό του έργο ενώ το Μν προκάλεσε μαζικές υστερικές εκδηλώσεις των ζηλωτών των παρεκκλησιαστικών οργανώσεων και σωρεία δικών τις οποίες κέρδισε ο συγγραφέας.
Ακολουθεί ένας μακρύς τέταρτος κύκλος έργων με τα οποία κτυπά καμπάνες και προειδοποιεί για την επερχόμενη ακολουθία των τριών -εσωτερικά συνδεδεμένων- παγκόσμιων κρίσεων: χρηματιστηριακή, χρηματοπιστωτική, δημοσίου χρέους καθώς μετατοπίζονται σεισμικά οι τεκτονικές πλάκες του παγκόσμιου καπιταλισμού μετά την κατάρρευση του “υπαρκτού”, την ανάδυση της Κίνας, το άνοιγμα των αγορών, την πληροφορική επανάσταση, τη δημογραφική πρόκληση και την επέκταση της παγκοσμιοποίησης. Η Ελλάδα, μια αντεστραμμένη πυραμίδα με δανεικά, θα ήταν ο αδύναμος κρίκος. Στα έργα αυτά συνδυάζει τις γνώσεις του στα μαθηματικά του ρίσκου με την ιστορία των κρίσεων και την επιστήμη και τέχνη της ηγεσίας σε συνθήκες αβεβαιότητας και οικονομικής κατάρρευσης. Αποδέχθηκε την πρόταση να κατέβει συνεργαζόμενος στις εκλογές με το ΠΑΣΟΚ το 2004 -με σεβασμό στην αυτονομία και ελεύθερη έκφραση των απόψεών του δίχως συμμετοχή σε κομματικά και κυβερνητικά όργανα- με αποκλειστικό κίνητρο να φέρει στην καθιερωμένη πολιτική τις προειδοποιήσεις του επερχόμενου καταστροφικού κινδύνου. Ήταν οι μέρες του Βαμπίρ και Κανίβαλοι. Ωστόσο όπως συμβαίνει πάντα σε εποχές μέθης και ευφορίας επικράτησε η κουφαμάρα. Ύστατη απελπισμένη κραυγή προειδοποίησης το “Ε, Πρόεδρε!” πριν τις βουλευτικές εκλογές του 2009.

Σε κάθε φάση της ελληνικής κρίσης πρότεινε δημόσια την καλύτερη εφικτή λύση βασισμένος στη Σεναριακή Σκέψη και την τακτική της minimax διαπραγμάτευσης. Στις μέρες του Απρίλη του 2010 με την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού πρότεινε να προηγηθεί οποιουδήποτε άλλου μέτρου για την αποτροπή μιας τυφλής χρεωκοπίας ένα ευρωπαϊκού τύπου Brady Plan. Δηλαδή συντεταγμένου αναπρογραμματισμού (reprofiling) -ήπιας αναδιάρθρωσης του χρέους που θα έδινε στους επενδυτές – κατόχους των ελληνικών ομολόγων δύο τουλάχιστον επιλογές: είτε να πληρωθούν στην καταληκτική ημερομηνία των ομολόγων με εύλογη απομείωση της αξίας τους (γύρω στο 20-25%) είτε να διατηρήσουν την αξία τους με ταυτόχρονη επιμήκυνση – μείωση του επιτοκίου πράγμα που διευκόλυνε τα ασφαλιστικά ταμεία και τις ελληνικές τράπεζες να τα κατακρατήσουν στα χαρτοφυλάκιά τους δίχως συνέπειες για την κεφαλαιακή τους επάρκεια. Η πρόταση αυτή, που εξασφάλιζε τη βιωσιμότητα του χρέους και θα συμπληρωνόταν με νομισματική – επενδυτική αντιστάθμιση της ύφεσης -την οποία θα προκαλούσε η αναπόφευκτη δραστική μείωση των μη παραγωγικών δαπανών του δημοσίου- αποτελούσε τη ρεαλιστική εναλλακτική λύση στη λογική τόσο των “μνημονίων” που ακολούθησαν όσο και της άτακτης τυφλής χρεωκοπίας που θα οδηγούσε τη χώρα εκτός Ευρωζώνης και Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Χαρακτηρίστηκε ωστόσο “εγκληματική” από ιθύνοντες της κυβέρνησης και της δεξιάς αντιπολίτευσης ενώ η αριστερά πίστευε εκείνη την περίοδο ότι υπήρχαν δυνατότητες εναλλακτικού δανεισμού από Κίνα – Ρωσία, πράγμα που βέβαια δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ. Εκ των υστέρων πληροφορούμαστε ότι τόσο η εταιρία – σύμβουλος της Ελληνικής κυβέρνησης (Lazard) όσο και κάποιοι κύκλοι του ΔΝΤ έκαναν σκέψεις να προηγηθεί το reprofiling του ελληνικού χρέους αλλά ουδέποτε υπήρξε ένας έστω διακριτικός υπαινιγμός – ενημέρωση από την επίσημη ελληνική πλευρά γι’ αυτήν τη δυνατότητα ανεξάρτητα αν γίνονταν αποδεκτή ή όχι από την ηγεσία της Ευρωζώνης.

Συσσωρεύτηκε σταδιακά μια “κρίσιμη μάζα” σφαλμάτων των ηγετικών ομάδων του ΠΑΣΟΚ, πριν και μετά το 2010, που εξανάγκασαν τον Μίμη Ανδρουλάκη να δηλώσει στο Κοινοβούλιο “ανεξάρτητος βουλευτής” το φθινόπωρο του 2012 και να αποδεσμευτεί από τη μόνη υποχρέωση που είχε αναλάβει σαν συνεργαζόμενος βουλευτής να στηρίζει στη Βουλή τις προτάσεις της πλειοψηφίας. Στην εκλογή του Πρόεδρου της Δημοκρατίας του Δεκέμβρη του 2014 ψήφισε παρών καθώς δεν έγινε ειλικρινής και διαυγής προσπάθεια για συναινετική ανάδειξή του από καμία πλευρά ενώ υπήρχε εμφανής κρίση νομιμοποίησης της υπό αποσάθρωσης Βουλής του 2012.

Επιπλέον είχε διαμορφωθεί τοξική ατμόσφαιρα με εύλογους ηθικούς κινδύνους. Θεωρούσε ότι η μόνη πολιτική και ηθική επιλογή για έναν ανεξάρτητο βουλευτή με το δικό του προφίλ – στη συγκεκριμένη κατάσταση – ήταν να παραπεμφθεί το ζήτημα στον τελικό κριτή, τον ελληνικό λαό. Δεν “κατέβηκε” στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου και της 20ης Σεπτεμβρίου 2015 συνεχίζοντας την αυτόνομη, ανέστια πορεία του. Η συμβολή του στην νέα φάση της διαχείρισης κρίσης πέρασε από το Όπλων Κρίσις και το Μαύρο Κουτί – Αφορισμοί.

Ο πέμπτος κύκλος – ιστορία γραμμένη σα παραμύθι, περιλαμβάνει στιγμές και πρόσωπα στο μεταίχμιο, λίγο πριν, λίγο μετά τις μεγάλες κρίσεις της Ιστορίας. Σε αυτόν εντάσσονται τα μυθιστόρημάτά του “Κόκκινος Κάβουρας” (2013), Αλλέγκρα (2014), Ταξίδι Μέλιτος (2015) για τον Ελευθέριο Βενιζέλο, Δύο μόνο Δάκρυα (2016), Σαλός Θεού – Ο Μυστικός Μίκης (2017), Νύχτα με πέντε φεγγάρια (2018), Αγάπη Μέδουσας (2019), Μπλε λουλούδι – αναμνήσεις από το 2048 (2020), Μαύρο Φως (2021), Πριν σβήσουν τα φώτα – Αυτοβιογραφία (2022).

Στο παρελθόν απασχολήθηκε για μια περίοδο στον ιδιωτικό τομέα στην οικονομική ανάλυση – πρόγνωση – αξιολόγηση κινδύνων. Έγινε μέλος της ΕΣΗΕΑ και πειραματίστηκε ιδιαίτερα στην περίοδο του Flash 96.0 (1995 – 2004) σε μια νέα μορφή ραδιοφωνικής εκπομπής στη διασταύρωση διαφορετικών μορφών λόγου. Έγραψε επίσης θεατρικά έργα ειδικά για το ραδιόφωνο και διαμόρφωσε μια μουσική ραδιοφωνική βιβλιοθήκη για τα μεγάλα ρεύματα της παγκόσμιας μουσικής.

Είναι εταίρος στο Ίδρυμα Μελετών – Ερευνών «Ελευθέριος Βενιζέλος».