Το βιβλίο αυτό ξεκινά, όχι τυχαία, με το ρητό «είπα και ελάλησα, αμαρτίαν ουκ έχω». Μ’ αυτό τελειώνει ο Μαρξ το έργο του Κριτική του Προγράμματος της Γκότα. Και βέβαια ο Μαρξ με τη φράση αυτή δεν παριστάνει τον Πόντιο Πιλάτο για ό,τι ήθελε προκύψει στο όνομά του. Ο Μαρξ αφήνει μια πολύ συγκεκριμένη και δεσμευτική υποθήκη προς τους κομμουνιστές του μέλλοντος να μην υποκύπτουν στην «κρατική δεισιδαιμονία», στην κρατολατρεία· και να είναι βέβαιος ότι στο όνομα των ιδεών του ασφαλώς θα προκύψουν και εκτροπές απ’ αυτές τις υποθήκες και περιπέτειες μέσα σ’ αυτό το μεγαλειώδες επαναστατικό κοιλοπόνημα της ιστορίας, που είναι ο σοσιαλισμός.
